سیر تطور قوانین تابعیت فرانسه

مواد 976 تا 991 قانون مدنی ایران مصوب سال 1313 موسم‌اند به قوانین اقامت و تابعیت در ایران. قوانینی که مسائل مربوط به اقامت افراد خارجی و اعطای تابعیت به آنان و ساکنان کشور ایران را تعیین تکلیف می کنند. الگوی این قوانین قانون مدنی کشور فرانسه و قانون تابعیت فرانسه بوده‌اند.

یکی از بحث‌برانگیزترین ویژگی‌های این مواد تبعیض جنسیتی موجود در آن است. جایی که مرد ایرانی حق دارد تابعیت ایرانی خودش را به هر صورت که بخواهد به فرزندش اعطا کند؛ اما زن ایرانی چنین حقی ندارد. مرد ایرانی می‌تواند با زن خارجی ازدواج کند و او را به تابعیت ایران در بیاورد. فرزند حاصل از ازدواج شان هم خواه ناخواه ایرانی خواهد شد. اما زن ایرانی حق ایرانی کردن همسر خارجی اش را ندارد. او حتی نمی تواند تابعیت ایرانی خودش را به فرزندش منتقل کند.

اما آیا قانون تابعیت فرانسه که در سال 1313 منبع تدوین قوانین مدنی ایران قرار گرفت به همان صورت باقی ماند؟

تغییرات قانون تابعیت فرانسه

تدوین‌کنندگان قانون مدنی را از قانون مدنی سال 1804 فرانسه گرفتند. چون در قانون 1804 فرانسه هم چنین قاعده‌ای بوده و انتقال تابعیت را فقط مخصوص پدر دانسته است که تا سال 1927 این قاعده در قانون فرانسه وجود داشت.

بعد از جنگ جهانی اول به خاطر ازدواج خانم‌های فرانسوی با مردان خارجی، قانونگذار فرانسه با مشکلاتی مواجه شد و آن را اصلاح کرد. در سال 1927 قانونگذار فرانسوی اصل خون و خاک را با هم مخلوط کرد. مطابق قانون جدید فرزندانی که از مادران فرانسوی متولد می‌شوند مشروط به اینکه در فرانسه متولد شده باشند، فرانسوی هستند.

این قاعده 17 سال ادامه داشته. در سال 1945 این تبعیض به طور کامل رفع شد. حقوق فرانسه تاکنون قاعده انتقال تابعیت چه از طریق مادر و چه از طریق پدر را پذیرفته است. فرزندان متولد از مادران فرانسوی حتی در خارج از فرانسه این حق را دارند که به طور اتوماتیک تابعیت فرانسه را بدست بیاورند.

ولی قانونگذار فرانسوی در بند 1 ماده 18 حقی را هم به فرزندان متولد از پدر یا مادر فرانسوی در خارج از فرانسه اعطا کرده که  بعد از سن رشد می‌توانند تابعیت فرانسوی را رد کرده و به تابعیت اصلی خود که حال از طریق مادر یا پدر است، مراجعه کنند.

منبع:

به اشتراک بگذارید

دیدگاه ارسال کنید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *