انواع مدارک اقامتی اتباع مهاجر در ایران

مهاجرت­‌ها به ایران از کشورهای همسایه، دهه‌­­هاست که تداوم پیدا کرده است. اتباع خارجی که وارد ایران شده‌­اند یا به‌صورت قانونی در کشور ما اقامت کرده‌­اند یا به‌صورت غیرقانونی. اتباع غیرقانونی افرادی هستند که فاقد مدارک معتبر برای ورود به کشور یا مدارک اقامتی هستند یا این که اعتبار مدارکشان به اتمام رسیده اما هنوز ایران را ترک نکرده‌­اند.

در کنار این افراد گروه دیگری از مهاجران هستند که دارای مدارک اقامتی و هویتی معتبر هستند و تحت نظارت و مجوز دولت، در ایران سکونت دارند. دولت ایران در مقاطع مختلف در راستای ساماندهی وضعیت اتباع مهاجر و قانونی‌­سازی آنان، مدارک اقامتی خاصی به آنان اعطا نموده است. عدم پیروی دولت از سیاست منسجم در قبال مهاجران، سبب گشته در طول دهه­‌های اخیر تعداد مدارک اقامتی مهاجران به شکل عجیبی افزایش پیدا کند. هرکدام از این مدارک اقامتی امتیازات و محدودیت­‌های خاص خود را دارد که در این نوشتار درصدد بررسی مختصر آن­‌ها هستیم.

تاریخچه صدور مدارک اقامتی برای اتباع مهاجر:

شروع جنگ افغانستان و مهاجرت گسترده افغانستانی‌ها به ایران هم‌زمان با سال­های اولیه پیروزی انقلاب بود. در این دوره دولت جوان ایران برنامه خاصی برای پذیرش پناهندگان نداشت. درنتیجه اتباع افغان بدون طی مراحل خاص شناسایی و دریافت مدارک هویتی، وارد ایران می­‌شدند و در مناطق مختلف ایران اقامت می­‌نمودند. نخستین تلاش‌­ها برای شناسایی پناهندگان افغان در مردادماه 1359 شروع شد اما صدور اولین مدارک شناسایی در سال 1360 صورت گرفت. در این سال برای همه سرپرست­‌های خانوار مدارک شناسایی صادر گشت که مشتمل بر یک پوشه سفید بزرگ حاوی اطلاعات همه اعضای خانوار بود.

با توجه به نابسامانی­‌های اداری در ثبت وضعیت اتباع افغان و مشکلات مختلف مدارک قبلی، در سال 1363 طرح سراسری شناسایی اتباع افغانستان در ایران اجرا گشت. در این طرح برای هر فرد یک کارت شناسایی مجزا به نام «کارت سفید» صادر شد. این کارت اعتباری یک ساله داشت اما عملاً دو سال طول کشید تا کارت جدید که به «کارت آبی» معرف بود، جایگزین آن گردد. بعدها در سال 1367 دولت طرحی به نام شناسایی کامپیوتری آوارگان افغانی اجرا کرد که بخش مهمی از آن یعنی ثبت رایانه‌­ای اطلاعات به دلیل کمبود بودجه انجام نگرفت. لیکن داده­‌های این طرح تا طرح شناسایی مجدد در سال 1379 مبنای اصلی تشخیص هویت اتباع مجاز ساکن در ایران بود (نصراصفهانی، 1398).

کارت آمایش:

در سال 1379 دولت ایران طرح جدیدی برای شناسایی اتباع افغان برگزار نمود که هدف اصلی آن زمینه‌­سازی برای بازگشت افراد ثبت‌­نامی بود. به دنبال سقوط حکومت طالبان، در سال 1380 و 1381 دور دوم ثبت‌­نام برای کسانی که در دور اول ثبت‌­نام نشده بودند، انجام گرفت. در این طرح دو میلیون و پانصد هزار نفر ثبت‌­­نام شدند. سال 1382 به دلیل آشفتگی­‌های موجود در تشخیص اتباع قانونی از غیرقانونی، دولت سیستم جدیدی تحت عنوان «آمایش پناهندگان جمعی» را راه­‌اندازی نمود. در این راستا کلیه کسانی که در سال­های 79 تا 81 ثبت­‌نام کرده بودند، مجدداً در این سیستم ثبت‌­نام شدند و به آن‌­ها کارتی به نام «کارت آمایش» اعطا شد.

افرادی که در این طرح صاحب کارت شدند، در آمار رسمی پناهندگان افغانستانی در ایران قرار گرفتند. تا امروز نیز آمارهای نهادهای بین­‌المللی از تعداد پناهندگان افغان در ایران، ناظر به دارندگان همین کارت است (نصراصفهانی، 1398). کسانی هم که در طرح آمایش شرکت نکردند، مهاجر غیرقانونی تلقی شدند. دولت از زمان آغاز این طرح تاکنون هفده طرح آمایش برگزار کرده و کارت دارندگان آن را تمدید نموده است. اعتبار کارت آمایش یک ساله می‌­باشد.

امتیازات مدارک اقامتی:

هیچ سند قانونی که حقوق و تعهدات دارندگان کارت­‌های آمایش یا هویت را برای فرد مشخص کند، وجود ندارد. دارندگان کارت آمایش می‌توانند در مدت اعتبار این کارت در یکی از استان­‌های مشخص شده سکونت کنند و می‌توانند برای گرفتن مجوز کار درخواست دهند. این گروه باید برای هرگونه سفر خارج از استان محل ثبت‌نام مجوز بگیرند. کسانی که کارت آمایش یا هویت آن‌ها منقضی شده باشد یا خارج از استان ثبت شده سفر کنند، در معرض خطر دستگیری، بازداشت و یا اخراج از کشور هستند.

حقوق اعطا شده به افراد با وضعیت آمایش و هویت شامل دسترسی به تحصیل، خدمات بهداشتی، بیمه سلامت و استخدام در مشاغل از قبل تعیین شده در صورت داشتن مجوز کار می‌باشد. همچنین دارا بودن کارت آمایش امکان بهره‌­مندی بیشتری از حمایت­‌های کمیساریا را برای پناهندگان افغان فراهم می‌­نماید. از سویی دارندگان این مدارک اقامتی حق برخورداری از سیم‌­کارت را دارند اما اجازه گرفتن گواهینامه رانندگی ندارند.

کارت هویت:

در دوران بعد از انقلاب علاوه بر مهاجرت افغان­‌ها، شاهد مهاجرت اتباع عراقی به ایران نیز بوده‌­ایم. موج اول مهاجرت عراقی­‌ها به ایران به سال ۱۹۸۰ بازمی‌­گردد که پس از روی کار آمدن صدام حسین و آغاز درگیری‌های مسلحانه حزب بعث عراق با دولت ایران، تعداد زیادی از عراقی‌­های ایرانی­‌الاصل مقیم عراق در سال ۱۹۸۰ از این کشور اخراج شده و به مرزهای ایران فرستاده شدند. در این میان فعالان عراقی سیاسی عراقی­‌الاصل (احزاب شیعه) که به علت مخالفت با سیاست­‌های حزب حاکم تحت تعقیب، فشار و شکنجه بودند نیز به دلیل گرایش‌­های سیاسی و مذهبی که به دولت ایران داشتند، راهی ایران شدند.

موج دوم مهاجرت پناهندگان عراقی به ایران پس از وقایع انتفاضه شعبانیه سال ۱۹۹۱ و آغاز درگیری­‌های احزاب سیاسی شیعه با دولت حاکم در شهرهای جنوبی عراق آغاز گشت. در این سال­‌ها پس از شکست جریانات شیعه، تعداد زیادی از مردم شهرهای عمدتاً مرزی عراق-ایران به دلیل اوضاع نابسامان سیاسی وارد خاک ایران شدند. آمار منتشره تعداد کلی این افراد را ۵۰۰ هزار نفر اعلام می­‌کند. البته تعداد پناهندگان عراقی در ایران به‌مرور کاهش پیدا کرد و امروزه تعداد رسمی آن‌­ها حدود 20 هزار نفر است.

بخشی از اتباعی که از عراق به ایران آمدند، به دلیل اصالت ایرانی‌­شان توانستند تابعیت ایرانی بگیرند. اما بقیه پناهنده تلقی شدند و همانند افغانستانی­‌ها در اوایل دهه هشتاد سرشماری و ثبت­‌نام شدند. دولت ایران به این گروه کارت­‌های اقامتی خاص تحت عنوان «کارت هویت» اعطا نمود که ازلحاظ حقوق و مزایای اجتماعی، کاملاً مشابه کارت آمایش اتباع افغان است. دولت ایران این کارت را تاکنون 16 مرحله تمدید کرده است.

برگه تردد بین‌شهری:

اتباع خارجی دارای کارت آمایش و کارت هویت درصورتی‌که قصد مسافرت به مناطقی غیر از استان ثبت شده محل سکونت خود را داشته باشند، باید اقدام به اخذ مجوز تردد بین‌شهری نمایند. این برگه به آنان اجازه می‌­دهد که برای مدت محدودی از استان خود خارج شوند. البته این برگه شامل مجوز تردد به مناطق ممنوعه نمی‌­گردد.

در مواقعی که شخص پناهنده کارت آمایش یا هویت خود را گم می­‌کند یا به هر دلیلی کارت مفقود می‌­گردد، اداره اتباع اقدام به صدور چنین مدرکی برای مهاجران می‌­کند که اصطلاحاً به آن «برگه تردد دارای اعتبار بدل از کارت آمایش» می‌­گویند. این برگه تا زمان تمدید کارت­‌های آمایش به‌عنوان مدرک اقامتی پناهنده عمل می‌­نماید. ازنظر حقوق و تکالیف برگه تردد تقریباً مشابه کارت آمایش و هویت است.

گذرنامه خانواری:

مهاجران افغانستانی که بعد از سال 82 آمده بودند تا سال 89 غیرقانونی بودند. در این سال «طرح جامع ساماندهی اتباع خارجی» در شورای عالی امنیت ملی به تصویب رسید. در چارچوب این طرح همه اتباع غیرمجازی که ثبت‌­نام کردند، صاحب گذرنامه‌­هایی شدند که به‌صورت خانواری صادر می­‌گشت و به پاسپورت یا گذرنامه خانواری معروف گشت.

اتباع کشور افغانستان از طریق دفاتر کفالت برای پاسپورت­‌های خانواری ثبت‌­نام کردند و مجوز اقامت این گروه را نیز پلیس امنیت صادر کرد. این نوع اقامت ابتدا شامل روادید سه ماهه اقامت در ایران می­‌شد. متعاقباً هر سه ماه یک بار و بعدها برای شش ماه تمدید گشت. در سال 1392 اعلام شد که حدود 126 هزار گذرنامه خانواری در این طرح صادر گشته است. دارندگان این مدرک اقامتی ازلحاظ دریافت حقوق و مزایا تقریباً مشابه آمایشی­‌ها هستند لیکن از حمایت­‌های ویژه سازمان­­‌های بین‌­المللی از پناهندگان محروم هستند.

گذرنامه اقامتی:

گذرنامه و روادید مهم­ترین مدارک اقامتی برای ورود به خاک هر کشوری هستند و بدون وجود آن­‌ها، ورود به کشورهای دیگر، ممکن نیست. دسته‌­ای از اتباع مهاجر ساکن در ایران دارندگان گذرنامه­‌هایی هستند که با ویزاهای مختلف سیاسی، توریستی، دانشجویی، کاری و غیره وارد ایران گشته­‌اند و بعدها نیز با ادامه اقامت خود در ایران مجبور شده‌­اند هرساله ویزای خود را تمدید نمایند. مهلت تمدید ویزاها از سه ماه تا یک سال متغیر است.

لازم به ذکر است که بخشی از مهاجران پاسپورتی کسانی هستند که به دلیل سیاست­‌های خاص اداره اتباع و سایر نهادهای متولی مهاجرت، به سمت تبدیل وضعیت اقامتی سوق داده شده‌­اند. مثلاً دارندگان کارت آمایش برای اخذ اجازه تحصیل در دانشگاه حتماً باید کارت آمایش خود را باطل کرده و ویزا بگیرند.

دارندگان گذرنامه و ویزا علاوه بر بهره‌مندی از کلیه حقوق و خدمات دارندگان کارت آمایش و هویت، از مزایای بیشتری هم برخوردار می­‌گردند. مثلاً این مهاجران به موقعیت­‌های شغلی بیشتری دسترسی دارند، آزادی بیشتر برای تردد در ایران دارند و می‌توانند گواهینامه رانندگی هم بگیرند.

دفترچه اقامت ویژه:

این مدرک اقامتی توسط پلیس مهاجرت و گذرنامه فراجا برای اتباع خارجی ساکن در ایران صادر می­‌گردد. یکی از موارد صدور دفترچه اقامت ویژه برای کسانی است که در قالب «برنامه همکاری با متخصصان و کارآفرینان بین­‌المللی» یا «آی کانکت» واجد شرایط شناخته شده‌­اند. پذیرفته‌­شدگان این طرح از اقامت ویژه سه ساله و پنج ساله برخوردار می‌­گردند. همچنین اتباع خارجی که در قالب گردان فاطمیون و زینبیون در جنگ سوریه مشارکت کردند، از سوی دولت ایران اقامت ویژه دریافت نمودند. این نوع مدرک تقریباً تمامی حقوق شهروندی به‌جز حقوق سیاسی را برای مهاجران ایجاد می‌­کند.

یکی دیگر از موارد صدور دفترچه اقامت ویژه برای اتباع خارجی است که قصد اعزام به راه­پیمایی اربعین را داشتند. دارندگان این دفترچه دیگر نیازی به روادید کشور عراق ندارند و مستقیماً می‌توانند برای شرکت در اربعین به کشور عراق بروند. طبق اعلام رئیس پلیس مهاجرت و گذرنامه در سال 1401 برای بیش از 50 هزار نفر از اتباع خارجی مقیم ایران این مدرک صادر گشت. در این حالت دفترچه اقامت کارکردش به‌مثابه یک مدرک هویتی به جای گذرنامه است که هویت مهاجران ساکن در ایران را به‌منظور تسهیل ورود یا خروج آنان از کشور ثابت می‌کند.

برگه حمایت تحصیلی به مثابه مدارک اقامتی:

در گذشته فقط اتباع خارجی دارای مدارک اقامتی معتبر حق ثبت‌­نام و تحصیل در مدارس ایران را داشتند. اما در سال 94 رهبر فرمانی صادر کردند مبنی بر این که کلیه اتباع خارجی، حتی مهاجران غیرقانونی هم باید از حق تحصیل برخوردار شوند. دولت در سال 95 در راستای اجرای این فرمان، مدرکی جدیدی به نام «برگه حمایت تحصیلی» پیش‌­بینی نمود که ثبت‌­نام کودکان و نوجوانان افغانستانی فاقد مدرک را در مدارس ایران تسهیل می‌­نمود. وظیفه صدور این مدرک برعهده اداره اتباع است.

دایره شمول این مدرک صرفاً برای اتباع خارجی 6 الی 18 ساله است. مطابق اعلام سرپرست مرکز امور بین­‌الملل و مدارس خارج از کشور برای سال 1400-1401 بیش از ۱۶۰ هزار برگه حمایت تحصیلی برای دانش‌آموزان فاقد مدارک هویتی-اقامتی صادر شد. این کارت نیز باید هر ساله تمدید شود. اگرچه کارکرد اصلی این برگه برای ثبت­‌نام در مدارس است لیکن امروزه این کارت به‌منزله مدرک شناسایی هم هست و در هنگام نیاز به مدرک شناسایی از این کارت نیز می‌توان استفاده نمود.

این نکته را باید مدنظر داشت که برگه حمایت تحصیلی فقط تا هجده سالگی کاربرد دارد و بعد از آن تبعه خارجی بایستی مدرک دیگری بگیرد. همچنین این مدرک غیر از حق تحصیل، امتیازات و حقوق دیگری در زمینه اشتغال، بیمه، خدمات بانکی، گواهی­نامه، سیم­کارت و غیره برای مهاجر ایجاد نمی‌­کند.

برگه سرشماری:

بعد از روی کار آمدن طالبان در افغانستان یک موج مهاجرتی جدید به ایران رخ داد که اغلب این مهاجران تازه وارد، بی‌مدرک و غیرقانونی بودند. قبل از این موج نیز بیش از نیمی از اتباع افغانستانی ساکن در ایران را اتباع فاقد مدرک تشکیل می‌­دادند. تلنبار شدن حجم بالای اتباع غیرمجاز در سال جاری دولت ایران را بر آن داشت که طرح جدیدی برای سرشماری اتباع فاقد مدرک برگزاری نماید.

ثبت­‌نام این طرح از 22 فروردین شروع شد و تا 9 تیر ادامه پیدا کرد. بنا به اعلام معاون امنیتی انتظامی وزارت کشور در این طرح ۲ میلیون و ۳۰۰ هزار نفر از اتباع غیرمجاز مشارکت نمودند. دولت ایران به اتباع سرشماری شده اجازه اقامت موقت شش ماهه در ایران را داد و برگه‌­هایی تحت عنوان «برگه سرشماری» نیز به‌عنوان مدرک اقامتی برای آنان صادر کرد. بعد از شش ماه مجوز اقامت این گروه دوباره برای سه ماه تمدید گشت که البته سه گروه از تمدید مستثنا شدند.

برگه سرشماری حقوق شهروندی چندانی برای مهاجران ایجاد نمی­‌نماید و حتی با آنان اجازه کار هم نمی­‌دهد. به نظر می‌رسد کارکرد اصلی این مدرک برای مهاجرین جلوگیری از رد مرز آنان است. البته باید هنوز منتظر ماند و دید در آینده برنامه دولت برای دارندگان این مدرک چه خواهد بود.

دفترچه پناهندگی:

اوراقی است که با درج مشخصات سرپرست خانوار پناهنده خارجی و افراد تحت تکفل وی به موجب قانون برای شناسایی و انجام امور اداری و کنترل انتظامی صادر می‌گردد. تفاوت دفترچه پناهندگی با پناهندگان دارای کارت آمایش و یا کارت هویت این است که دارندگان دفترچه پناهندگی پناهنده سیاسی هستند. اما دارندگان کارت آمایش و کارت هویت پناهندگان جمعی هستند. صدور دفترچه پناهندگی بر مبنای آئین‌نامه پناهندگان مصوب سال 1342 صورت می‌گیرد. این آئین‌نامه حقوق و دسترسی دارندگان دفترچه پناهندگی را مشخص کرده است.

براساس ماده اول این آئین‌نامه «مقصود از پناهنده فردی است که به علل سیاسی، مذهبی، نژادی، یا عضویت در گروه‌های خاص اجتماعی از ترس جان و شکنجه خود و افراد خانواده‌اش که تحت تکفل او می‌باشند به کشور ایران پناهنده شود». بررسی صلاحیت دریافت وضعیت پناهندگی برعهده کمیته دائمی پناهندگان در وزارت کشور خواهد بود. اما صدور این دفترچه توسط نیروی انتظامی (پلیس گذرنامه و مهاجرت) صورت می‌گیرد. (سعیدی، ۱۴۰۰: ۷۸)

پروانه اقامت دائم:

ماده 5 آئین‌نامه اجرایی قانون ورود و اقامت اتباع بیگانه مصوب ۱۳۵۲/۳/۱۲ به تعریف اجازه اقامت دائم پرداخته است. بر اساس این ماده، اجازه اقامت دائم اغلب برای اتباع خارجی که سابقه اقامت در ایران به مدت بیش از پنج سال، سابقه اقامت بیش از دو سال برای مقامات عالی علمی، اقتصادی و … تبعه خارجی دارای زن و فرزند ایرانی و غیره صادر می‌گردد. پروانه اقامت دائم که به آن دفترچه اقامت هم گفته می‌شود، از جمله مدارک اقامتی است که هم از نظر عنوان دائم بودن آن و هم از نظر شناسایی آن مورد اختلاف بین دستگاه‌های اجرایی بوده است. برخلاف عنوان “دائم”، اجازه اقامت مذکور دائم نبوده و مدت اعتبار آن بین یک تا سه سال است. (سعیدی، ۱۴۰۰: ۸۲) پروانه اقامت یا دفترچه اقامت هم توسط پلیس مهاجرت و گذرنامه صادر می‌گردد.

تعدد مدارک هویتی و معظلی به نام کد شناسایی: بعضی از مهاجران حاضر در ایران بیش از ۲۰ کد شناسایی دارند!

تعدد کدهای شناسایی یکی از عوامل محرومیت جمعیت مهاجران حاضر در ایران از خدمات مختلف شهروندی در ایران است. تنوع مراجع صادرکننده‌ی این کدها و نیز متفاوت بودن تعداد ارقام کدهای شناسایی باعث شده است تا در مواردی هم که مهاجران ساکن ایرانی همانند اتباع ایرانی واجد دریافت برخی خدمات باشند، به علت تفاوت با کد ملی ایرانیان در استفاده از این خدمات به مشکل بربخورند. مدارک هویتی و اقامتی مهاجران ساکن در ایران، دارای  بیش از ۲۰ کد و شماره شناسایی می‌باشد. تعدادی از این شماره‌ها در مدارک شناسایی اتباع افغانستانی درج شده است و تعدادی نیز توسط مراجع ذی صلاح صادر می گردد.

انواع کد و شماره شناسایی اتباع خارجی در ایران به شرح ذیل است:

1- “شماره خانوار” در کارت آمایش که در آمایش‌های مختلف در قسمت‌های مختلف کارت درج می شد و در آمایش16 حذف و در آمایش17 دوباره درج شده است.

2- “شماره شناسایی” در کارت آمایش که در آمایش‌های مختلف در قسمت‌های مختلف کارت درج می‌شد و از آمایش16 به بعد حذف شده است.

3- “شماره فراگیر” در کارت آمایش که از آمایش7 به بعد در قسمت های مختلف کارت درج می‌شد و از آمایش10 به بعد با عنوان “شماره اختصاصی” در کارت‌های آمایش درج می‌شود.

4- “شماره سریال” در کارت آمایش که در آمایش‌های مختلف در قسمت‌های مختلف کارت درج می‌شد. شماره سریال در برگ تردد، برگه حمایت تحصیلی، برگه سرشماری و … نیز وجود دارد.

5- “شماره ویژه اتباع خارجی” در کارت آمایش که از آمایش16 به بعد در قسمت سمت راست به صورت عمودی در کارت درج و گفته شده است که از آمایش17 به بعد با عنوان ” کدیکتا” در کارت‌های آمایش درج می‌شود. در برگه سرشماری و برگه معرفی‌نامه واکسیناسیون کرونا نیز این شماره درج شده است.

6- “کدیکتا” در کارت آمایش که از آمایش17 به بعد در قسمت سمت راست بالای نام در کارت درج می‌شود و گفته شده است که این شماره همان “شماره ویژه اتباع خارجی” در کارت آمایش16 می باشد.

7- “شماره خصوصی” در پاسپورت‌های دستنویس در صفحه عکسدار پاسپورت.

8- “شماره پاسپورت” در پاسپورت‌های دستنویس و ماشین‌خوان در قسمت بالای هر صفحه پاسپورت که پروفراژ شده است و در پاسپورت دست‌نویس در صفحه آخر و در پاسپورت ماشین‌خوان در صفحه عکس‌دار قسمت بالای نام خانوادگی نیز درج شده است.

9- “شماره پروانه اقامت” صادر شده توسط پلیس مهاجرت در پاسپورت‌ها.

10- “شماره شناسایی” صادر شده توسط پلیس مهاجرت در پاسپورت‌ها و دفترچه اقامت.

11- “شناسه فراگیر” شماره 16 رقمی صادر شده توسط پلیس مهاجرت که به صورت برچسپ بارکددار در صفحه آخر پاسپورت‌ها یا در دفترچه اقامت صادره از نیروی انتظامی یا در بالای مهر تمدید اقامت و یا روادید با خودکار می‌نویسند.

12- “کدفراگیر” که اتباع دارای پاسپورت و دفترچه اقامت صادره از نیروی انتظامی از کافی‌نت ها می‌گیرند. تا سال 1400 به صورت 8 و 9 رقمی بود و بعد از سال 1400 به صورت 12 رقمی صادر می‌شود.

13- “شماره دانش‌آموزی” که توسط آموزش و پرورش برای دانش‌آموزان اتباع خارجی صادر می‌شود و به جای کدملی استفاده می‌گردد.

14- “کد سامانه‌ای اتباع غیر ایرانی” صادر شده توسط وزارت بهداشت جهت استفاده در سامانه سیب برای ثبت دریافت واکسن‌ها از قبیل واکسن کرونا و ثبت خدمات مراکز بهداشت.

15- “شماره ملی” صادر شده توسط پلیس راهنمایی و رانندگی که با حرف انگلیسی “اف” شروع می‌شود جهت درج در گواهینامه اتباع خارجی.

16- “شماره ملی” صادر شده توسط پلیس راهنمایی و رانندگی که با حرف انگلیسی “اف” شروع می شود جهت درج در کارت خودروی اتباع خارجی(این شماره با شماره ای که در گواهینامه درج می شود متفاوت است).

17- “شناسه ملی” بعضی از بانک‌ها مانند بانک تجارت برای اتباع خارجی شناسه‌ای صادر می کنند که به جای شماره ملی در همراه بانک و اینترنت بانک اتباع خارجی استفاده می‌شود.

18- “شماره بیمه اتباع خارجی” سازمان تامین اجتماعی برای اتباع خارجی شماره ای 10 رقمی که با 100 شروع می‌شود صادر می‌نماید که به جای شماره ملی در سامانه‌ها اسفاده می‌شود ولی در هر کلینیک و بیمارستان تامین اجتماعی برای اتباع خارجی یک کد که با حرف “پی” انگلیسی شروع می‌شود به جای شماره ملی صادر می‌کنند.

19- “کد سیام” شماره‌ای داخل سازمانی برای دفاتر کفالت و ادارت اتباع. 20- و در خیلی از سایت ها و سامانه‌ها به جای شماره ملی، ۱۰ تا ۹ و یا ۱۰ تا صفر استفاده می‌شود.

(این بخش از این گزارش با استفاده از یادداشت سید فرید معصومی فعال فرهنگی اجتماعی مهاجرین که در کانال‌های تلگرامی منتشر شده است تکمیل شد).

منابع:

سعیدی، سعیده. (۱۴۰۰). فرصت‌ها و تهدیدهای حضور اتباع خارجی (افغانستانی) در استان تهران. طرح پژوهشی اداره اتباع و مهاجرین خارجی و موسسه مطالعات فرهنگی و اجتماعی.

---