«تو ایرانی حرف زدنم نقصی نیست اما تو «دری» حرف زدنم ممکن است نقصی باشد.» چند تصویر محو از جنگ تنها تصویری بود که تا یک ماه پیش از وطن در خاطرش بود. اما آوازه نام و اختراعاتش امسال به کابل رسید و برای نخستین بار بعد از 26 سال کشورش را دید. وقتی جنگ خانواده او را از کشور راند، سه ساله بود. پدرش کارمندی در اداره آمار در افغانستان را ر‌ها کرد و شد پیمانکار ساختمانی در تهران و مادر تحصیلکرده هم تمام وقتش را گذاشت برای تربیت فرزندانی که دوتایشان مهندس، دوتای دیگر دکتر شدند و دیگری هم دانشجوی ممتاز است. فروزان اما بین این پنج فرزند از همه بیشتر می‌‌درخشد...

در دانشگاه صنعتی‌شریف قرار گذاشتیم و دو ساعتی گپ زدیم. تنها تفاوتش با غالب ایرانی‌ها، چهره افغانستانی او است و دیگر هیچ! هزاره‌های افغانستان که از قضا شیعه و فارسی‌زبان هم هستند، روزگاری صاحبان اصلی خراسان بزرگ بوده‌اند و جزیی از همین آب و خاک. همین‌هایی که امروز ما آنها را اتباع بیگانه می‌دانیم و همیشه نگاه بالا به پایین نسبت به آنها داشته‌ایم. دیگر اقوام افغانستان یعنی تاجیک‌ها و پشتون‌ها صورتی شبیه ایرانی‌ها دارند و هزاره‌های شیعه، ظاهری متفاوت از ایرانی‌ها و همین عامل باعث شده تاجیک‌ها و پشتون‌ها راحت‌تر در ایران رفت‌وآمد کنند تا هزاره‌ها. فقط کافی بود این چهره کمی متفاوت‌تر بود تا هیچ‌کس بدون دیدن مدارک شناسایی نتواند تشخیص دهد که هزاره‌ها، افغانستانی هستند. دیگر هیچ مشکلی باقی نمی‌ماند! دیگر خبری از تحقیرها نبود. دیگر کارمند اداره با دیدن یک ارباب رجوع افغانستانی، چوب لای چرخ کار او نمی‌کرد.