آن‌ها از افغانستان به بلوچستان رفته بودند. یک هفته همان‌جا اقامت داشتند و بعد از بلوچستان تا تهران را دو روز و دو شب با ماشین پیموده بودند. یک هفته در تهران مانده و بعد ۱۰ ساعت در ماشین سپری کرده بودند تا به ارومیه برسند. می‌گفتند سه شبانه روز در خانه مردی ترک اقامت داشتند: «از آن‌جا به سمت بلندی حرکت کردیم. کوه‌ها که شروع شد، از سرما و ترس می‌لرزیدیم. هیچی نمی‌دیدیم. تا دم کوه با ماشین و از آن‌جا چهار ساعت در برف‌ راه رفتیم. همه‌جا سفید بود. قاچاق‌بر هم ول‌مان کرد. آخرهای راه یک قاچاق‌بر دیگر آمد و ما را به خوابگاه برد. سه شب آن‌جا بودیم. ما را برد در شهر ول کرد. گفت خودتان بروید کمپ را پیدا کنید. ما در آنکارا به سازمان ملل رفتیم و یک شب تا صبح در صف ماندیم.»

«تو ایرانی حرف زدنم نقصی نیست اما تو «دری» حرف زدنم ممکن است نقصی باشد.» چند تصویر محو از جنگ تنها تصویری بود که تا یک ماه پیش از وطن در خاطرش بود. اما آوازه نام و اختراعاتش امسال به کابل رسید و برای نخستین بار بعد از 26 سال کشورش را دید. وقتی جنگ خانواده او را از کشور راند، سه ساله بود. پدرش کارمندی در اداره آمار در افغانستان را ر‌ها کرد و شد پیمانکار ساختمانی در تهران و مادر تحصیلکرده هم تمام وقتش را گذاشت برای تربیت فرزندانی که دوتایشان مهندس، دوتای دیگر دکتر شدند و دیگری هم دانشجوی ممتاز است. فروزان اما بین این پنج فرزند از همه بیشتر می‌‌درخشد...

در کابل برق بیشتر از تهران قطع می شود و خانم دکتر برای گفت وگوی تازه با ما از طریق وایبر مشکل دارد. شــارژ موبایلــش مدام رو به اتمام اســت و در هــر وعده که حــرف می زنیم تنهــا می تواند به چند ســوال کوتاه پاســخ دهد. اما از یاد نمی برد که تکرار کنــد: «هیچ خاطره بدی از ایران، مدرســه، معلم ها و همکلاســی هایم نــدارم. هیچ وقت حــس نکردم در آنجا مهاجرم.» او این روزها در افغانســتان است و به گفته خودش به کشورش بازگشته تا به زنان سرزمینش خدمت کند. هرچند تاکنون موفق نشــده در بیمارستانی مشغول به کار شود.

آقای دکتر اهل اروپا بود و علاقه‌مند به زبان و فرهنگ ایرانی. اما آنچه که امروز او را در قامت یک مهاجر درآورده یک حس نزدیکی از منظر ذهنی و اعتقادی به ایران شیعی است. او در اروپا شیعه‌شده و از آن پس احساس می‌کند در ایران آرامش روانی بیشتری دارد؛ از این‌ رو زندگی و شرایط بهتر خود را در آن کشور واگذاشته و به ایران مهاجرت کرده است. فارسی را خیلی خوب صحبت می‌کند. همسر ایرانی هم اختیار کرده. اما هیچ یک از اینها بدین معنا نیست که او می‌تواند تابعیت ایرانی داشته باشد؛ هرگز! هرگز! (لازم به ذكر است كه مصاحبه‌شونده اصرار داشت كه بنا به دلايلي نامش فاش نشود.)

نورمحمد محمدی فقط پنج‌سالش بود که به همراه خانواده‌اش به ایران پناهنده شد. جنگ‌های داخلی افغانستان و طالبان آنها را مجبور کرد که به ایران «پناهنده» شوند. عنوانی که نورمحمد هنوز هم بعد از ۲۱ سال زندگی در ایران و تأسیس یک شرکت موفق و ثبت چندين اختراع آن را به دوش می‌کشد. او هنوز هم یک «پناهنده» است.