شهریور ۲۹, ۱۴۰۳ ۴:۵۴ قبل از ظهر
گزارش جهانی مهاجرت در سال ۲۰۲۲
گزارش جهانی مهاجرت در سال ۲۰۲۲. اکثریت قریب به اتفاق مردم در کشورهایی که در آن متولد شدهاند به زندگی ادامه میدهند – از هر 30 نفر فقط یک نفر مهاجر است.
بیشتر بحثهای مهاجرت، با اعداد شروع میشوند. درک تغییرات مقیاسی، روندهای نوظهور و تغییرات جمعیتی مرتبط با تحولات اجتماعی و اقتصادی جهانی، مانند مهاجرت، به ما کمک میکند تا دنیای در حال تغییری را که در آن زندگی می کنیم، درک کرده و برای آینده برنامهریزی کنیم. برآوردهای جهانی درحال حاضر، حاکی از آن است که در سال 2020 حدود 281 میلیون مهاجر بین المللی در جهان وجود داشته است که معادل 3.6 درصد از جمعیت جهان است. به طور تخمینی، تعداد مهاجران بین المللی طی پنج دهه گذشته افزایش یافته است. این تعداد ۲۸۱ میلیون نفری که در سال ۲۰۲۰ در کشوری غیر از کشور محل تولدشان زندگی میکنند، ۱۲۸ میلیون نفر بیشتر از سال ۱۹۹۰ و بیش از سه برابر تعداد برآورد شده در سال ۱۹۷۰ است.
دادههای موجود نشان دهنده افزایش حوالهها (نقل و انتقالات بینالمللی) در دهههای اخیر است. این میزان از 126 میلیارد دلار در سال 2000 به 702 میلیارد دلار در سال 2020 افزایش یافته است. علیرغم پیشبینیها درباره کاهش شدید حوالههای بینالمللی به دلیل کویید 19، در سال 2020 تنها افت جزئی 2.4 درصدی نسبت به کل سال 2019 شاهد بودیم. حوالههای بینالمللی، نقل و انتقالات مالی نقدی و یا غیرنقدی است که توسط مهاجران مستقیماً به خانوادهها یا به کشورهای مبدأ آنها انجام میشود.
بانک جهانی با وجود آنکه در دادهها شکافهای زیادی وجود دارد و تفاوتهایی در تعاریف و روش جمعآوری آمار وجود دارد، دادههای جهانی در مورد حوالههای بینالمللی را جمعآوری میکند. با این وجود، همچنان حوالههایی وجود دارند که در کانالهای رسمی و غیررسمی ثبت نمیشوند، قابل شناسایی نیستند و در این آمارها محاسبه نمیشوند. بنابراین میزان واقعی حوالههای جهانی احتمالاً بیشتر از برآوردهای موجود است.
در سال 2020، هند، چین، مکزیک، فیلیپین و مصر (به ترتیب) پنج کشور برتر دریافتکننده حواله بودند. هند و چین در جایگاه بالاتری از بقیه قرار داشتند و مجموع حوالههای داخلیشان به ترتیب بیش از 83 و 59 میلیارد دلار بود.
کشورهای با درآمد بالا تقریباً همیشه منبع اصلی حواله هستند. برای چندین دهه، ایالات متحده به طور مداوم با خروجی کلی 68 میلیارد دلار در سال 2020، بزرگترین کشور ارسال کننده حواله بوده است. پس از آن امارات متحده عربی با 43.2 میلیارد دلار، عربستان سعودی با 34.6 میلیارد دلار، سوئیس با 27.96 میلیارد دلار، و آلمان با 22 میلیارد دلار در جایگاههای بعدی قرار میگیرند.
بیتحرکی و عدم جابهجایی افراد که در اثر کووید-19 در کشورهای جهان رخ داد به یک مشکل بزرگ برای مهاجرت تبدیل شده است.
کووید-19 شدیدترین بیماری همهگیر در قرن بود. انتقال زیاد، سویههای ویروس و شدت بیماری، راه ورود سیاستگذاران به عرصههای بینالمللی را بست و آنها را مجبور کرد در قلمرو داخلی کشور خود باقی بمانند.
با اینکه تمرکز اصلی و ضروری بر روی پاسخ به بحران سلامت جهانی پیش آمده و اقداماتی مانند آزمایش ویروس، درمان بیماری، و برنامهریزی برای واکسیناسیون بود، با این حال بخشی از واکنشها به این بحران معطوف شد به محدودیتهای شدید در آزادی رفتوآمد مردم در سراسر جهان، که به شدت بر تحرک و جابهجایی افراد در سطح جهان تأثیر گذاشت.
دولتها در سراسر جهان اقدامات مختلفی را برای محدود کردن شیوع ویروس، به اجرا درآوردند. طیف وسیعی از محدودیتها از اوایل سال 2020 اعمال شدند که در طول زمان تغییر کردند.
دادههای جدیدی برای پیگیری اقدامات سیاستی در سطح جهانی پدید آمدند، مانند دادههای ردیاب کووید-19 دانشگاه آکسفورد، که طیف گستردهای از قدامات دولتها در واکنش به کووید-19 را در سطح جهانی ثبت کرده است، مانند؛ اقدامات «در خانه بمانید»، تعطیلی محل کار، تعطیلی مدارس، محدودیت تجمعات، محدودیتهای تجمعات و تحرکات داخلی یک کشور و کنترل مسافرتهای بینالمللی.
به طور کلی، اقدامات مربوط به محدودیت سفرهای داخلی و بینالمللی به سرعت توسط اکثر قریب به اتفاق کشورهای جهان اعمال شد که اوج آن در اواخر مارس تا اوایل آوریل 2020 رخ داد. در این زمینه کشورها اقدامات متفاوتی را اعمال کردند؛ برخی کشورها ورود اتباع خارجی را متوقف کردند، برخی از کشورها ورود اتباع کشورهای خاصی را ممنوع کردند، برخی از کشورها هم برای جلوگیری از ورود و خروج همه افراد از جمله اتباع خود، مرزها را به طور کامل بستند. اقدامات قرنطینهای نیز توسط برخی کشورها اعمال شد، به این صورت که مسافرانی را که وارد یک کشور میشدند ملزم میکردند بلافاصله پس از ورود، برای حداقل یک دوره (معمولاً 10 تا 14 روزه) قرنطینه شوند.
توصیهها و محدودیتهای حرکتی به صورت عمومی توسط کشورهای مختلف در سراسر جهان اعمال شد. با این حال، در حالی که محدودیتهای مسافرتهای بینالمللی یک سال پس از اعلام پاندمی توسط سازمان جهانی بهداشت در 10 مارس 2020 در همه کشورهای جهان برقرار بود، محدودیت سفرهای داخلی به مرور زمان کاهش یافت.
محدودیتهای سفر بینالمللی در اوایل پاندمی وضع شده است. در هفتههای اولیه پاندمی، به دلیل اینکه دولتها قطعیت زیادی از شدت بحران نداشت و نیازمند ارزیابی شدت بحران بودند، انواع اقدامات کنترلی را انجام میدادند. علاوه بر این، اقداماتی مانند بسته شدن کامل مرزها، که توسط اکثر کشورها در هفتهها و ماههای اولیه همهگیری اعمال شد، به مرور زمان کاهش یافت و تا جولای 2021، اکثر کشورها این کنترلها و محدودیتها را کنار گذاشتند.
کنترل سفر داخلی بین شهرها و مناطق کمی دیرتر از محدودیت سفرهای بین المللی به اجرا درآمد. درحالیکه این اقدامات کنترلی در طول زمان در برخی کشورها کاهش یافت، یک سوم از کشورهای دنیا، همچنان که یک سال از شروع همهگیری گذشته، محدودیتهای سفر داخلی را اعمال میکنند.
با گذشت زمان، محدودیتهای سفر و محدودیتهای مرزی و اقدامات مرتبط با سلامت تغییر کرده است، زیرا فناوری و ظرفیت لجستیکی حمایت از اقدامات مرتبط با سلامتی توسعه و گسترش یافته است. همانطور که دادههای تحرک COVID-19 IOM نشان میدهد، آزمایشهای قبل از سفر، قرنطینه و ورود به شرط گواهی واکسیناسیون که توسط کشورهای مختلف اجرا شد، باعث شد که این اقدامات در اکتبر 2020 بر محدودیتهای سفر غلبه کند و محدودیتها کاهش یابند.
طبق این گزارش، اروپا و آسیا هر کدام به ترتیب میزبان حدود 87 و 86 میلیون مهاجر بینالمللی بودند که 61 درصد از جمعیت جهانی مهاجران را تشکیل میدهند.
پس از این مناطق، آمریکای شمالی با تقریباً 59 میلیون مهاجر بینالمللی در سال 2020 که معادل 21 درصد از جمعیت جهانی مهاجر است، آفریقا با 9 درصد، آمریکای لاتین و دریای کارائیب با 5 درصد و اقیانوسیه با 3 درصد در رتبههای بعدی قرار دارند.
اگر بخواهیم اندازه جمعیت در هر منطقه را در نظر بگیریم و در مقایسه با اندازه جمعیت در هر منطقه سهم مهاجرین را بسنجیم، سهم مهاجران بینالمللی در سال 2020 در اقیانوسیه، آمریکای شمالی و اروپا بالاترین میزان بود، در این مناطق مهاجران بینالمللی به ترتیب 22 درصد، 16 درصد و 12 درصد از کل جمعیت را تشکیل میدادند. سهم مهاجران بین المللی در آسیا و آفریقا (به ترتیب 1.8٪ و 1.9٪) و آمریکای لاتین و دریای کارائیب (2.3٪) در مقایسه به اندازه جمعیت در این مناطق، نسبتاً کم است.
با این حال، آسیا بیشترین رشد مهاجرین را از سال 2000 تا 2020 با 74 درصد (حدود 37 میلیون نفر به صورت مطلق) تجربه کرد. اروپا با افزایش 30 میلیون مهاجر بین المللی، دومین رشد بزرگ مهاجرین را در این دوره تجربه کرد و پس از این مناطق، 18 میلیون مهاجر بینالمللی در آمریکای شمالی و 10 میلیون مهاجر در آفریقا افزایش یافت.
نسبت مهاجران بین المللی در سراسر جهان به طور قابل توجهی متفاوت است. اگرچه تنها بخش کوچکی از جمعیت جهان را مهاجران تشکیل میدهند (3.6%)، اما در کشورهای مختلف نسبت جمعیتی مهاجران متقاوت است و کشورهای مختلف درصدهای متفاوتی از جمعیتشان را مهاجران تشکیل میدهند. در برخی کشورها، مانند امارات متحده عربی، بیش از 88 درصد از جمعیت را مهاجران بین المللی تشکیل میدهند.
عوامل متعددی در طول سالها، کریدورهای مهاجرت را شکل دادهاند. دادهها نشان میدهد که مهاجرت بینالمللی در سراسر جهان یکسان نیست، بلکه توسط عوامل اقتصادی، جغرافیایی، جمعیتی و سایر عوامل شکل میگیرد که منجر به الگوهای متمایزی برای مهاجرت میشود. کریدورهای مهاجرت نشان دهنده جابهجاییهای مهاجرتی در طول زمان است و تصویری ارائه میدهد از اینکه چگونه تغییر الگوهای مهاجرتی میتوانند جمعیت متولدین خارجی در کشورهای مقصد را تغییر دهند.
این گزارش کریدوری دارد که به صورت خطی تعداد مهاجرانی که در سال 2020 در کشور دیگری ساکن بودند را نشان میدهد.
بیشتر از 40 درصد از مهاجران بینالمللی در سراسر جهان در سال 2020 در آسیا متولد شدهاند که 20 درصد از آنها از کشورهای هند، چین، بنگلادش، پاکستان، فیلیپین و افغانستان هستند. دومین و سومین کشورهای مبدا مکزیک و روسیه بودند. چند کشور اروپایی نظیر اوکراین، لهستان، بریتانیا، رومانی و آلمان هم جمعیت قابل توجهی از مهاجریت را در خود جای دادهاند.
ایالات متحده آمریکا اصلیترین کشور مقصد برای مهاجران بینالمللی از سال 1970 بودهاست. از این سال تعداد افراد خارجیای که ساکن این کشور هستند، بیشتر از چهار برابر شده است. (از 12 میلیون به 51 میلیون در سال 2019). آلمان دومین کشوری است که مقصد مهاجران بوده است. درصد مهاجران در این کشور از 8.9 میلیون در سال 2000 به نزدیک 16 میلیون نفر در سال 2020 رسیدهاست. بزرگترین کریدورها از کشورهای در حال توسعه به کشورهای توسعه یافته با اقتصادهای بزرگتر در حرکت است.
بررسی کیفیت کلی زندگی در کشورها و توانایی مهاجرت از نظر دسترسی به ویزا، نشان میدهد که در دسترس بودن گزینههای مهاجرت تا حدی به شانس تولد و به ویژه پاسپورت ملی افراد مرتبط است. برای مثال، به نظر میرسد که برخی از گروههای ملیتی کمتر به ویزا و ترتیبات سفر بدون ویزا دسترسی دارند. برای مثال، معتبرترین رتبهبندی پاسپورتهای جهان، شاخص پاسپورت هنلی، و رتبهبندی جهانی کشورها بر اساس آزادی ورود شهروندانشان به سایر کشورها، نشان میدهد که توانایی یک فرد برای ورود به یک کشور با سهولت نسبی، از بسیاری جهات بر اساس ملیتشان تعیین میشود. همچنین دسترسی به ویزا، نشان دهنده وضعیت روابط یک کشور در جامعه بینالمللی، میزان ثبات، ایمن و مرفه بودن آن کشور در مقایسه با سایر کشورهاست.
دادهها دو جنبه دیگر را نیز نشان میدهند: اول اینکه تفاوتهای قابل توجهی بین کشورهاییست که دارای توسعه انسانی هستند با کشورهای دیگر. دوم اینکه کشورهای توسعه یافته متوسط میتوانند به طور همزمان کشورهای مبدأ، ترانزیت و یا مقصد مهمی برای سفر باشند.
اتباع کشورهای دارای سطح توسعه انسانی بسیار بالا میتوانند بدون ویزا به حدود 85 درصد از سایر کشورهای جهان سفر کنند. این کشورها نیز کشورهای مقصد و ترجیحی هستند. با این حال، محدودیتهای ویزا برای کشورهایی با سطح توسعه انسانی بسیار پایین نشان میدهد که مسیرهای مهاجرت رسمی برای شهروندان این کشورها دارای مشکل است. مسیرهای غیر رسمی شاید نزدیکترین گزینه برای مهاجرت از این کشورها است.
به دلیل ماهیت و پویایی و پیچیدگی پدیده مهاجرت، مهاجرت جهانی هرگز نمیتواند به طور کامل اندازهگیری و درک و تنظیم شود. با این حال، همانطور که گزارش مهاجرت جهانی 2022 نشان میدهد، ما مجموعهای از دادهها و اطلاعات داریم که به طور مستمر درحال رشد و بهبود هستند. این دادهها میتوانند به ما کمک کنند تا ویژگیهای کلیدی مهاجرت را بهتر درک کنیم.
[…] مهاجرتی در جهان:از سال 2000، سازمان جهانی مهاجرت (IOM) گزارش های مهاجرت جهانی خود را هر دو سال یک بار منتشر کرده است. گزارش […]