فروردین ۳۱, ۱۴۰۳ ۱۱:۰۲ بعد از ظهر
مهاجرت یک راهبرد موفق برای سازگاری با تغییرات آب‌وهوایی
دولت‌ها در سراسر جهان باید مهاجرت موقت ناشی از تغییرات آب‌وهوایی را قانونی کنند و به آن سامان ببخشند، نه اینکه تلاش کنند از آن جلوگیری کنند.
پس از یک سالِ بد، مخصوصاً از نظر بارندگی، میگِل به گروهی از پژوهشگران گفت که می‌خواهد مکزیک را به مقصد ایالات متحدۀ آمریکا ترک کند. او توضیح داد که این یک حرکت دائمی نیست، او برمی‌گشت. در حقیقت او قبلاً نیز چندین بار این حرکت را انجام داده بود.
«تنها راه‌حل این است که حداقل برای مدتی دور شویم. هر سال، من سه تا پنج ماه در وایومینگ (ایالتی کوهستانی در غرب ایالات متحدۀ آمریکا) کار می‌کنم. این منبع اصلی درآمد من است.» توانایی عبور از مرز و پیداکردنِ کار در ایالات متحده به یک راه نجات برای بسیاری از کشاورزان مکزیک تبدیل شده است. برنامۀ خیلی از این افراد این است که دائم جابه‌جا نشوند و همان جا مستقر شوند. اما در عوض می‌شود از مهاجرت موقت به‌عنوان یک شبکۀ ایمنی در برابر خشکسالی استفاده کرد. میگِل به پژوهشگران گفت: «پدربزرگم، پدرم و من در این زمین‌ها کار کرده‌ایم. اما زمان تغییر کرده است … الآن باران دیرتر می‌بارد، به‌طوری‌که ما کمتر تولید می‌کنیم.»
در این سال‌های کاهش محصول است که مردم سفرهایی مانند سفر میگل انجام می‌دهند. به طور معمول افراد به‌تنهایی و بدون اعضای خانواده خود سفر می‌کنند. هدف، کسب درآمد کافی برای جایگزینی درآمد ازدست‌رفتۀ کشاورزی است و احتمالاً برای بازگرداندن پول به اعضای خانواده که عقب مانده‌اند. در سال‌های بسیار بد، این جریانِ پول از خارج از کشور، چیزی است که مزارع کوچک را سرپا نگه می‌دارد.
بیش از یک دهه پیش بود که این پژوهشگران با میگل و سایر اشخاصی که در وضعیت او بودند گفتگو کردند. تهدید ترامپ مبنی بر ایجاد دیوار مرزی و روند روبه‌رشد دشمنی با مهاجران در ایالات متحده، سفرهایی مانند این را خطرناک‌تر و دشوارتر می‌کند.
برای میلیون‌ها نفر در سرتاسر دنیا، این الگوی مهاجرت در حال تبدیل‌شدن به نوعی سازگاری با تغییرات آب‌وهوایی است. با شروع تأثیرات تغییرات آب‌وهوایی، خشکسالی طولانی‌تر و شدیدتر می‌شود. این موضوع به‌ناچار به کشاورزی آسیب می‌زند.
هندو عمرو ابراهیم، یک زن بومی از جامعه دامداران در چاد، وضعیت خودش را برای آژانس مهاجرت سازمان ملل توضیح می‌دهد: «مهاجرت اکنون به یک روش اجتناب‌ناپذیر سازگاری برای ما تبدیل شده است … به‌عنوان وسیله‌ای برای بقای خود و دام‌هایمان، ما مجبور هستیم علی‌رغم تمام خطرهای موجود، به طور پیوسته مهاجرت کنیم.»
برای دامداران، مهاجرت همواره راهی برای مقابله با تغییر الگوهای آب‌وهوایی بوده است. بااین‌حال، بسیاری از دامداران در حال حاضر گرفتار شده‌اند. از سویی تغییرات آب‌وهوایی باعث تشدید خشکسالی و تغییرات بارندگی می‌شود و از سوی دیگر، مهاجرت به دلیل درگیری‌ها و کنترل مرزی سخت‌تر می‌شود.
ابراهیم به گزارشگران سازمان ملل توضیح داد: «این شیوۀ سازگاری ماست. ما همیشه در آن خبره بوده‌ایم، اما اگر کاری برای تأمین ایمنی فضا و فعالیت‌هایمان انجام نشود، این خطر وجود دارد که روزی مجبور شویم شیوۀ زندگی خود را رها کنیم و به صف بیکاران شهر بپیوندیم.»
در اینجا انتخاب بین ادامه یک شکل دشوار، اما مؤثر مهاجرت است که بقا را حتّی در مواجهه با خشکسالی تضمین می‌کند و یا اگر این امر غیرممکن شد مهاجرت همیشگی به یک شهر.
سالانه میلیاردها دلار برای مقاوم‌سازی فعالیت‌های کشاورزی در برابر اثرات تغییرات آب‌وهوایی هزینه می‌شود. اما برای افرادی که در حال حاضر فقیر هستند، حتی کاهش اندک و جزئیِ درآمد کشاورزی هم می‌تواند فاجعه‌بار باشد؛ بنابراین مهاجرت و یافتن کارِ جایگزین، بخشی از شبکۀ ایمنی آنها در مواجهه با تغییرات آب‌وهوایی شده است. مهاجرت به شیوه‌ای برای سازگاری با تغییرات آب‌وهوایی تبدیل شده است.
مهاجرت معمولاً خطرها و هزینه‌هایی را به همراه دارد. با افزایش این خطرات و هزینه‌ها، این شیوۀ اساسی و حیاتی برای سازگاری با تغییرات آب‌وهوایی سخت‌تر می‌شود، نگران‌کننده است که این دقیقاً در نقطه‌ای اتفاق می‌افتد که همۀ اشکال و شیوه‌های احتمالی سازگاری با تغییرات آب‌وهوایی باید روی میز باشد. به‌خصوص آن‌هایی که در حال حاضر برای میلیون‌ها نفر در سراسر جهان کار می‌کنند.
برای کنترل کردن و سامان بخشیدن (به‌جای محدودکردن) به این شیوه از سازگاری با تغییرات آب‌وهوایی، چندین کار باید انجام شود:
اولین مورد ایجاد مرزهای بازتر است. این امر گزینههای مهاجرتی جدیدی را برای میلیون‌ها نفری که به آنها نیاز فوری دارند باز می‌کند. در حال حاضر بیشتر مهاجرت‌های ناشی از خشکسالی در داخل کشور اتفاق می‌افتد؛ بنابراین مردم از مرزهای بین‌المللی عبور نمی‌کنند. در برابر، آنها تمایل دارند برای یافتن کار در داخل بخش خود نقل‌مکان کنند.
با ایجاد روادیدهای جدید و گزینههای مهاجرت قانونی جدید، دولت‌ها می‌توانند این الگو را گسترش دهند. مردم گزینه‌ها و انتخاب‌های بیشتری در مورد جایی که به آن نقل مکان می‌کنند، خواهند داشت. این کار، مهاجرت را به عنوان یک راهبرد سازگاری با تغییرات آبوهوا تقویت خواهد کرد.
دولت‌ها اغلب درک نمی‌کنند که مردم مهاجرت خواهند کرد، حتی اگر یک گزینۀ قانونی و مطمئن وجود نداشته باشد. دولت‌ها یک انتخاب جدی در پیش دارند. آنها می توانند مهاجرت ایمن و قانونی را آسان کنند و یا می‌توانند تلاش کنند از حرکت مردم جلوگیری کنند و بحران‌هایی مانند آنچه در حال حاضر در امتداد خط ساحلیِ جنوبیِ اروپا در حال رخ دادن است، ایجاد کنند.
هنگامی که اثرات ناگوار تغییرات آب‌وهوایی شروع شود، افراد بیشتری برای سازگاری با تغییرات آب‌وهوایی تمایل به حرکت و نقل‌مکان خواهند داشت.
دولت‌ها باید به‌جای جلوگیری از استفاده از مهاجرت به‌عنوان یک راهبرد سازگاری با آبوهوا، خود از آن استفاده کنند. دولت‌ها باید درک کنند که دادن اجازه برای رخ‌دادن این اتفاق (مهاجرت)، قانونی کردن و تسهیل آن بهترین گزینۀ آن‌هاست. جایگزین این گزینه، تلاش برای جلوگیری از آن و ایجاد بحران است.
این مقاله نوشته‌ی آلکس رندال است و از این سایت به فارسی ترجمه شده است.
