فروردین ۳۱, ۱۴۰۳ ۵:۲۱ بعد از ظهر
قانون راجع‌به ورود و اقامت اتباع خارجه در ایران و آیین‌نامه‌ی آن
قانون ورود و اقامت اتباع خارجه در ایران ۲۳ ماده دارد و در ۱۹ اردیبهشت سال ۱۳۱۰ به تصویب رسیده. متن قانون به شرح زیر است:
قانون راجع‌به ورود و اقامت اتباع خارجه در ایران
ماده 1 – هر یک از اتباع خارجه برای ورود و اقامت و خروج از ایران باید اجازه مأمورین مربوطه ایران را تحصیل نمایند.
ماده 2 – اجازه ورود به ایران و عبور از آن به وسیله ویزای مأمورین ایران در خارجه در روی تذکره و یا اوراق و شهادت‌نامه‌های هویت صادره از‌طرف دولت متبوعه هر کس تحصیل میشود. مأمورین ایران در خارجه در موارد ذیل باید از دادن ویزا خودداری نمایند:
الف – در صورتی که صحت اسناد ارائه شده را تردید نمایند.
ب – اشخاصی که مطابق قوانین ایران تبعه ایران محسوب شده و بخواهند با اوراق تابعیت غیر ایرانی به ایران مسافرت کنند.
ج – اگر حضور خارجی در ایران بر ضد امنیت مملکت و یا نظم عمومی و یا به جهات دیگری منافی مصالح مملکتی باشد.
د – اگر خارجی در ایران سابقه محکومیت به جنحه مهم و یا جنایت داشته و یا در مملکت خارجه محکوم به جنحه و یا جنایت شده باشد.
ه – اگر خارجی قبلاً از ایران اخراج شده باشد.
و – اگر حضور خارجی در ایران به ملاحظه حفظ‌الصحه عمومی و یا عملیات منافی عفت صلاح نباشد.
ز – اگر خارجی نتواند اثبات نماید که وسائل تحصیل معاش خود را در ایران به وسیله سرمایه یا مشاغل مفیده خود دارا میباشد. ویزای مأمورین ایران در خارجه علاوه بر حق ورود با مراعات مقررات ماده 3 حق سی روز اقامت در ایران را نیز به دارنده می‌دهد مواردی که از طرف‌دولت ترتیب خاصی مقرر بوده است از این قاعده مستثنی میباشد.ماده 3 – هر گاه یکی از موانع مذکوره در ماده 2 در موقع ویزا بر مأمور ایران در خارجه مکشوف نبوده و یا بعداً موجود شود مأمورین مربوطه‌می‌توانند از دادن اجازه توقف دائم یا موقت خودداری نموده و یا اجازه‌های صادره را ملغی نمایند. در هر یک از موارد فوق پس از الغاء اجازه صادره نظمیه محل شخص خارجی را از ایران اخراج خواهد کرد. تشخیص علل مذکوره در این ماده و ماده‌قبل منحصراً بسته به نظر مأمورین مربوطه ایران است ولی در غیر موارد مذکوره امتناع از دادن اجازه جایز نیست.
ماده 4 – اقامت اتباع خارجه در ایران بر دو قسم است: اقامت موقت و اقامت دائم. اقامت دائم در صورتی است که خارجی در خاک ایران اقامتگاه‌قانونی اختیار نموده باشد
و در غیر این صورت اقامت خارجی در ایران موقت محسوب میشود. اجازه اقامت موقت و یا دائم از طرف نظمیه باید داده شود و هیچ یک از اتباع خارجه بدون اجازه مزبور و بیش از مدت معینه در اجازه‌های مذکوره‌نمی‌توانند در ایران اقامت نمایند. اجازه اقامت موقت و یا دائم قابل تجدید و تمدید میباشد.ماده 5 – اتباع خارجه ملزم میباشند در انقضاء مدت اجازه عبور و یا توقف از خاک ایران خارج شوند مگر اینکه از نظمیه تقاضای تمدید مدت کرده‌و تحصیل اجازه نمایند. در اجازه ورود و عبور ممکن است گذشتن یک یا چندین مرتبه از سرحدات نیز قید شود.
ماده 6 – اجازه اقامت دائمی از طرف نظمیه مرکز ناحیه که خارجی میخواهد در آن ناحیه اقامتگاه اختیار کند با رعایت مقررات ماده 3 داده خواهد‌شد. خارجی ممکن است
این اجازه را قبل از ورود خود به ایران به وسیله نمایندگان ایران در خارجه تحصیل کند جواز توقف دائمی باید هر سال تجدید‌شود.ماده 7 – اجازه عبور از خاک ایران از طرف نمایندگان ایران در خارجه با رعایت مقررات ماده 3 داده میشود و به خارجی حق می‌دهد در مدت معینه‌در اجازه‌نامه در نقاط بین راه توقف نمایند خط سیر و مدت لازم برای عبور ممکن است در اجازه‌نامه قید شود. مدت را نظمیه میتواند لدی‌الاقتضاء‌تمدید نماید.
ماده 8 – هر یک از اتباع خارجه مکلف است در ظرف 48 ساعت پس از ورود به هر نقطه از ایران محل توقف خود را کتباً به نظمیه اطلاع دهد. هر خارجی که در ایران توقف مینماید باید در ظرف هشت روز پس از ورود به محل توقف شخصاً به نظمیه محل حاضر شده اسم خود را در آنجا ثبت‌و تصدیقنامه تحصیل نماید. صاحبان منازل عمومی نیز موظفند توقف هر تبعه خارجی را که بیش از 48 ساعت در آن منازل توقف مینماید به نظمیه‌اطلاع دهند. احصاییه خارجیان در دفتری که در تشکیلات کل نظمیه مملکتی تنظیم میشود تمرکز خواهد یافت. وظایفی که به موجب این ماده خارجیان در اطلاع‌دادن منزل و ثبت اسم به عهده دارند ممکن است به موجب نظامنامه به توسط اشخاص دیگر انجام داده شود.
ماده 9 – هر خارجی که در خاک ایران اقامت دارد باید از دولت متبوعه خود سندی داشته باشد که هویت و تابعیت او را ثابت نماید نظمیه محل‌می‌تواند لدی‌الاقتضاء به
خارجی که به عللی نتوانسته است سند سابق‌الذکر را تحصیل کند جواز موقتی برای اقامت یا اجازه مخصوص برای خروج از‌ایران بدهد و در این صورت نظمیه محل حق دارد محل توقف موقت خارجی را در ایران یا خط سیر او را معین و محدود کند. ممکن است در اسناد مثبته تابعیت خارجی و همچنین در جواز اقامت موقتی اسامی زوجه و اولاد و احفاد ذکور و اناث خارجی و برادران و خواهران‌او که به حد بلوغ نرسیده و در تحت کفالت و همراه او هستند نیز ثبت شود.ماده 10 – اجازه خروج از ایران از طرف نظمیه محل اقامت دائمی یا موقتی خارجی به او داده خواهد شد.
ماده 11 – خارجی را ممکن است در موارد ذیل از خاک ایران اخراج و یا محل توقف او را تغییر داد:
الف – اگر برخلاف مقررات این قانون رفتار نماید.
ب – در صورتی که مطابق مقررات مواد 3 و 4 اجازه عبور و یا توقف خارجی ملغی شود. تصمیم اخراج را اداره نظمیه به موقع اجرا می‌گذارد. در هر موقعی که تصمیم اخراج اتخاذ شود و تأخیر اجرای آن منافی مصالح مملکتی نیست از طرف نظمیه و یا از طرف ادارات ذیصلاحیت دیگر آن‌تصمیم و مهلتی که برای اجرا داده میشود به شخصی که باید اخراج شود اخطار خواهد شد. هر گاه خارجی تقبل کند که در مدتی که از طرف اداره صلاحیتدار تعیین میشود از ایران خارج بشود آزادانه خارج خواهد شد و الا تحت‌الحفظ اخراج‌می‌شود. مصارف اخراج در مواردی که خارجی باید تحت‌الحفظ اخراج شود از محل عواید مقرره به موجب ماده 14 تأدیه خواهد شد.ماده 12 – در مواقعی که اعطای جواز اقامت امتناع شده و تصمیم اخراج از طرف مقامات ذیصلاحیتی که دولت معین می‌کند اتخاذ میشود خارجی‌حق خواهد داشت به وزارت داخله مراجعه کرده تقاضای تجدید نظر در تصمیم مزبور را بنماید. این تقاضا کتباً و یا تلگرافاً به وسیله مقام صلاحیتداری که تصمیم را اتخاذ کرده داده خواهد شد ولی خارجی میتواند مدلول تقاضای خود را مستقیماً‌به وزارت داخله ارسال دارد. تقدیم تقاضای تجدید نظر موجب تعویق اجرای تصمیم اخراج – به استثنای مواردی که
اخراج از نقطه نظر مصالح مملکتی فوریت دارد – خواهد بود‌ولی ممکن است تا تعیین نتیجه تجدید نظر نظمیه خارجی را در تحت مراقبت مخصوص خود قرار دهد.ماده 13 – برای حفظ امنیت و یا مصالح عمومی و یا به ملاحظات صحی هیأت وزراء میتواند تصمیمات ذیل را که ورود و اقامت و خروج و عبور‌خارجیان را محدود یا مشروط
مینماید اتخاذ کند:
الف – جلوگیری از کلیه یا قسمتی از مراودات سرحدی.
ب – منع توقف موقتی یا دائمی در بعضی از مناطق یا عبور از بعضی مناطق ایران.
ج – اتخاذ وسایل مخصوص نظارت نسبت به خارجیان در موارد فوق‌العاده.ماده 14* – برای صدور اجازه موقت یا دائم و تمدید اجازه عبور خارجیان حقوق ذیل اخذ خواهد شد:
1 – برای تمدید اجازه عبور و صدور اجازه اقامت موقت و تجدید آن معادل یک ریال طلا.
2 – برای صدور اجازه اقامت دائم و تجدید آن معادل دو ریال طلا.
*>>پاورقی: به موجب ماده بیستم قانون متمم بودجه سال 1313 کشور ماده 14 بالا به شرح زیر اصلاح شده است:ماده 14 – برای صدور اجازه موقت و یا دائم و تمدید اجازه عبور خارجیان حقوق ذیل اخذ خواهد شد:
1 – برای تمدید اجازه عبور و صدور اجازه اقامت موقت و تجدید آن معادل ده ریال طلا.
2 – برای صدور اجازه اقامت دائم و تجدید آن معادل بیست ریال طلا.
تبصره – این ماده از اول سال 1313 اجرا خواهد شد و نسبت به قبل از تاریخ مزبور حقوق جوازهای مذکوره در بند (1) از قرار پنج ریال طلا و حقوق‌جوازهای مذکوره در
بند (2) ده ریال طلا میباشد.<<ماده 15 – اشخاص ذیل به حبس تأدیبی از سه ماه تا یک سال و به جزای نقدی از دویست ریال تا دو هزار ریال و یا یکی از این دو مجازات محکوم‌می‌شوند مگر اینکه جرم آنها مشمول قوانینی گردد که مجازات سخت‌تری معین کرده باشد.
1 – هر کس تذکره یا جواز اقامت یا جواز عبور را جعل کند و یا با علم مجعول بودن آنها را استعمال نماید و یا این قبیل اوراق مجعوله را برای‌دیگری تحصیل نماید.
2 – هر کس عامداً در نزد مأمورین ذیمدخل برای تحصیل تذکره و یا جواز اقامت و یا جواز عبور شهادت کذب داده و یا اظهارات خلاف واقع نماید‌و یا موضوعاتی را که در تشخیص تابعیت مؤثر است کتمان نماید و یا تذکره و یا جواز اقامت و یا جواز عبور و یا ورقه هویتی را که به وسائل مزبور‌تحصیل شده است عامداً استعمال کند.
3 – هر کس عامداً بدون داشتن اسناد و جواز لازم از سرحد ایران عبور کند و همچنین هر کس که از راه‌های غیر مجاز و یا سرحدات ممنوعه عبور‌نماید.
4 – هر کس برای اثبات هویت و یا تابعیت خود اسناد و یا اوراق و یا ورقه هویت متعلق به دیگری را استعمال کند و هر کس برای اثبات تابعیت و‌یا هویت یک نفر خارجی اسناد و اوراق و یا ورقه هویت متعلق به خود یا غیر را به دیگری بدهد.
5 – هر خارجی که برای فرار از اجراء تصمیم اخراج که درباره او اتخاذ شده است مخفی شود و یا پس از اخراج شدن از ایران مجدداً بدون اجازه به‌خاک ایران مراجعت کند.
6 – هر کس در یکی از اعمال مذکوره فوق شرکت یا معاونت کرده باشد. شروع به ارتکاب جرمهای مذکوره در این ماده در حکم ارتکاب خواهد بود. هر کس برای استفاده از حقوقی که به موجب این قانون و یا نظامات مربوطه به آن می‌توان تحصیل نمود در خارجه مرتکب یکی از اعمال مذکوره در‌فقرات 1 و 2 و 4 این ماده بشود پس از آمدن به ایران تعقیب و مجازات خواهد شد مگر در موارد ذیل:
الف – در صورتی که در خارجه به موجب حکم قطعی محکوم و مجازات هم اجرا شده باشد.
ب – در صورتی که نسبت به تعقیب یا اجراء مجازات مطابق قوانین ایران مرور زمان حاصل شده باشد.ماده 16 – هر خارجی که مقررات این قانون و یا نظامات و احکامی را که بر طبق این قانون صادر میشود رعایت نکند به جزای نقدی از دوازده ریال تا‌ششصد ریال محکوم خواهد شد مگر این که برای جرم او در این قانون یا قوانین دیگر مجازات سخت‌تری معین شده باشد. همین مجازات درباره صاحبان منازل عمومی نیز مجری خواهد شد که به تکلیف مقرر در ماده 8 عمل نکرده باشند.
ماده 17 – محاکمه متخلفین از مقررات این قانون در محاکم عمومی به عمل خواهد آمد.
ماده 18 – اشخاص ذیل از مقررات این قانون مستثنی خواهند بود:
1 – کسانی که دارای مصونیت سیاسی هستند.
2 – مأمورین قنسولی دول خارجه و افراد عائله آنها که با هم در یک خانه زندگانی می‌کنند و اعضاء رسمی آنها ولی اگر اتباع ایران از طبقات مذکوره‌مقیمین در یکی از
ممالک خارجه از مزایای مزبور کلاً یا بعضاً بهره‌مند نباشند نسبت به اتباع مملکت مزبور از طبقات فوق معامله متقابله خواهد شد. از طرف مأمورین ایران به مشمولین فقرات 1 و 2 این ماده برای ورود به ایران و همچنین برای عبور و خروج از ایران ویزای سیاسی داده میشود به‌شرط معامله متقابله.
3 – اعضای هیأت‌های اعزامیه دول خارجه که با موافقت دولت ایران وارد ایران می‌شوند و کسان دیگری که دارای ویزای سیاسی مأمورین ایران‌باشند.
تبصره – مقررات مربوط به اجرای این ماده از طرف وزارت امور خارجه با موافقت وزارت داخله ضمن نظامنامه مخصوص تعیین میشود.ماده 19 – راجع به اعضاء و اجزای کشتیها و مسافرینی که قصد ورود و اقامت ایران را نداشته و اسناد لازمه که به موجب این قانون باید دارا باشند‌ندارند و در موقع توقف کشتیها در بنادر ایران پیاده می‌شوند وزارت امور خارجه و وزارت داخله و وزارت مالیه نظامنامه مخصوص تدوین و به اداره کل‌تشکیلات نظمیه مملکتی و مأمورین مربوطه
بنادر ابلاغ خواهند نمود.ماده 20 – خارجیانی که در تاریخ اجرای این قانون در ایران میباشند باید در ظرف دو ماه از تاریخ مزبور مستقیماً به نظمیه محل اقامت خود مراجعه‌کرده اجازه اقامت تحصیل نمایند. دوائر نظمیه بر طبق ماده 4 و 9 عمل خواهند نمود.
ماده 21 – در نقاطی که نظمیه تأسیس نشده باشد وظایفی را که به موجب این قانون بر عهده آن محول است حاکم یا نماینده حکومت محل انجام‌خواهد داد.
ماده 22 – ماده واحده مصوبه 11 تیر ماه 1308 کمیسیون عدلیه مجلس شورای ملی منسوخ است.
ماده 23 – این قانون از پانزدهم خرداد ماه یک هزار و سیصد و ده به موقع اجرا گذارده میشود.
این قانون که مشتمل بر بیست و سه ماده است در جلسه نوزدهم اردیبهشت ماه یک هزار و سیصد و ده شمسی به تصویب مجلس شورای ملی رسید.
رییس مجلس شورای ملی – دادگر
آیین‌نامه‌ی این قانون در سال ۱۳۵۲ تصویب شد و پس از آن چندین بار دچار اصلاحاتی شد. متن آیین‌نامه به شرح زیر است:
آئین نامه اجرایی قانون ورود واقامت اتباع بیگانه مصوب 12/3/1352 و اصلاحات بعدی
ماده 1 : ماموران مرزی مجاز از طرف شهربانی کل کشور میتوانند در مرزهائیکه مجاز شناخته شده برای دارندگان گذرنامه های معتبر خارجی که قصد عبور از ایران را دارند براساس نظرات قبلی وزارت امور خارجه و رعایت ماده 2 قانون ورود و اقامت اتباع خارجه مصوب سال 1310 برای مدت حداکثر 15 روز با دریافت حق روادید طبق تعرفه روادید عبور صادر نمایند .
ماده 2 : صدور روادید عبور برای اشخاص زیرموکول به تحصیل اجازه خاص وزارت امور خارجه خواهد بود :
الف – افراد بدون تابعیت و یادارندگان برگ گذر (لسه پاسه ) های خارجی
ب – اتباع دولی که از طرف وزارت امور خارجه تعیین میشود.ماده 3 : ماموران شهربانی در مرکز و شهربانیهای مراکز استان و شهرستان میتوانند برای بیگانگانی که دارای پروانه اقامت معتبر میباشند با رعایت مقررات مربوطه روادید رفت و برگشت صادر نمایند.
تبصره 1 : روادید برای یکبار رفت و برگشت صادر خواهد شد
تبصره 2 : مدت اعتبار روادید برگشت از تاریخ خروج از مرز سه ماه خواهد بود.
تبصره 3 : مدت اعتبار روادید رفت و برگشت برای خروج از کشور یکماه میباشد و قابل تمدید نیز خواهد بود.
تصویب نامه مورخ 28/12/1353تبصره 4 :برای اتباع بیگانه ایکه در خدمت وزارتخانه ها و موسسات دولتی میباشند بنابردرخواست سازمان مربوطه ، اجازه رفت و برگشت برای یک یا چند بار در مدت اعتبار پروانه اقامت صادر خواهد شد.
تبصره 5 : برای اتباع بیگانه ای که در موسسات غیردولتی در ایران اشتغال دارند بنابه درخواست موسسه مربوط و تعهد آن موسسه مبنی بر پرداخت مالیات بردرآمد مستخدم اجازه یک یا چند بار رفت و برگشت در مدت اعتبار پروانه اقامت صادر خواهد شد .ماده 4 : هرخارجی که بخواهد در ایران اقامت نماید مکلف است ظرف 8 روز پس از ورود به ایران برگهای درخواست صدور پروانه اقامت را تنظیم و تکمیل و امضاء نموده به انضمام سایر مدارک لازم بشهربانی محلی که میخواهد در آنجااقامت اختیار کند تسلیم نماید . شهربانی محل پس از رسیدگل مدارک ارائه شده پروانه اقامت موقت با اخذ حقوق قانونی صادر و یا از صدور پروانه اقامت امتناع میورزد.
ماده 5 : اجازه اقامت دائم از طرف شهربانی مرکز استان یا شهرستانیکه خارجی میخواهد در آن ناحیه اقامت گاه دائمی و قانونی اختیار کند با رعایت مقررات ماده 3 قانون ورود و اقامت اتباع خارجه مصوب سال 1310 در صورت احراز هر یک از شرایط زیر پس از موافقت شهربانی کل کشور صادر خواهد شد.
الف – متقاضی دارای 5 سال سابقه اقامت قانونی متوالی یا متناوب در ایران بوده و بهنگام تقاضا بسن 18 سال تمام رسیده باشد .
ب – متقاضی دارای دو سال سابقه اقامت قانونی متوالی یا متناوب در ایران بوده و مقام عالی علمی یا شغل یا تخصص او در امور تولیدی و عمرانی به تائید مقامات صلاحیتدار مملکتی رسیده باشد .
ج – متقاضی دارای دو سال سابقه اقامت قانونی متوالی یا متناوب در ایران بوده و خدمات شایسته و ارزنده او به امور عام المنفعه در ایران به تائیه مقامات صلاحیتدار مملکتی رسیده باشد .
د – متقاضی دارای زن و فرزند ایرانی باشد .
ه – متقاضی دارای دو سال سابقه اقامت قانونی متوالی یا متناوب در ایران بوده و در امور تولیدی و عمرانی ایران که مورد تائید مقامات صلاحیتدار ایران باشد سرمایه گذاری کرده باشد .
و – متقاضی دارای دو سال اقامت قانونی متوالی یا متناوب در ایران بوده و درآمد شخصی یا حقوق یا مستمری بازنشستگی او به تائید یکی از بانکهای مجاز ایران رسیده باشد.
تبصره : اقامت خارجیان از نظر این آئین نامه وقتی اقامت قانونی محسبوب میشود که به استناد پروانه اقامت باشد .
تبصره 2 – مصوب 16/6/79 هیئت وزیران : اجازه اقامت فرزندان متولد در خارج ، از مادر ایرانی و پدر خارجی همچنین از مادر خارجی که به تابعیت ایرانی پذیرفته می شوند ، با ارائه مدارک قانونی صادر شده از کشور متبوع فرزندان صادر خواهد شد . فرزندان مورد اشاره وفق شرایط ذیل می توانند به استناد اجازه یاد شده ، در ایران اقامت نمایند:
الف – فرزندان اناث مادامی که ازدواج ننموده اند .
ب – فرزندان ذکورتا رسیدن به سن هیجده (18) سال تمام هجری شمسی .
پ – چنانچه مادر فرزند ذکور در ایران اقامت داشته باشد و یا فرز ند ذکور در حال تحصیل باشد و در هر یک از موارد مزبور ، سن فرزند از میزان مقرر در بند(ب) بیشتر شود ، بترتیب مورد تا زمان اقامت مادر و یا اتمام تحصیل .ماده 6 : حق صدور پروانه اقامت موقت یا دائم بمیزان مقرر در ماده 14 قانون ورود و اقامت اتباع خارجه در ایران وصول خواهد شد و برابر آن تمبر به پروانه اقامت الصاق و باطل میگردد.
ماده 7 : پس از صدور پروانه اقامت – شهربانی یک نسخه از برگهای درخواست صدور پروانه اقامت را به کلانتری یا حوزه ژاندارمری که خارجی در حوزه استحفاظی آن اقامت خواهد کرد ارسال مینماید و کلانتری یا ژندارمری مربوط مکلف است این سوابق را بمنظور مراجعات آتی نگهداری نماید.
ماده 8 : پناهندگان خارجی که طبق آئین نامه پناهندگان دفترچه اقامت پناهندگی از شهربانی کل کشور دریافت نموده اند از مقررات مواد 4 و 5 این آئین نامه مستثنی میباشد.
ماده 9 : دارندگان پروانه اقامت موقت یا دائم باید تغییر محل کار و یا اقامت خود را بشهربانی یا ژاندارمری محل قبلی و ظرف 8 روز از ورود به محل اقامت و یا کار جدید به شهربانی یا ژاندارمری محل جدید کتبا” اطلاع دهند.
ماده 10 : هر تبعه خارجی مکلف است پروانه اقامت یا سایر مدارک مسافرت خود را در صورت تقاضای ماموران انتظامی ارائه نماید .
ماده 11 : صدور المثنی پروانه اقامت طبق مقررات بلامانع میباشد که با دریافت حقوق قانونی و الصاق و ابطال تمبر انجام خواهد شد .
ماده 12 : اتباع خارجی باید برای تسلیم برگهای درخواست صدور پروانه اقامت شخصا” یا بوسیله نماینده خود بشهربانی محل مراجعه نمایند .
ماده 13 : خارجیانیکه در استخدام وزارتخانه ها و موسسات دولتی و یا وابسته به دولت میباشند میتوانند برگهار درخواست صدور پروانه اقامت را تکمیل نموده و پس از گواهی وزارتخانه یا موسسه مربوط توسط نماینده معرفی شده سازمان محل خدمت خارجی بشهربانی محل ارسال نمایند.
ماده 14 : مسئولین اماکن عمومی موظفند ظرف 24 ساعت پس از ورود خارجی هویت و تاریخ ورود او را در فرمهای مخصوص اعلامیه ورود ردج و به نزدیکترین کلانتری یا پاسگاه ژاندارمری تسلیم نمایند.
تبصره 1 : از لحاظ این آئین نامه اماکن عمومی اطلاق میشود به هتلها و مسافرخانه ها و پانسیون و بطور کلی همه اماکنی که بنحوی از انحاء مسافر می پذیرند .
تبصره 2 : فرمهای مخصوص اعلامیه ورود مسافرین توسط شهربانی کل کشور تهیه و در اختیار صاحبا ن اماکن عمومی گذارده میشود.ماده 15 : صاحبان یا متصرفان اماکن شخصی موظفند توقف هر خارجی را که یک شب یا بیشتر در منزل آنها بهرعنوانی اقامت می نمایند بهر وسیله ممکن به نزدیکترین کلانتری یا پاسگاه ژاندارمری اطلاع دهند.
ماده 16 : در مواقعی که شهربانی کل کشور طبق موازین قانونی از صدور یا تمدید یا تجدید پروانه اقامت خودداری و به اخراج خارجی اتخاذ تصمیم نماید این تصمیم را به متقاضی کتبا” ابلاغ خواهد نمود و خارجی میتواند ظرف 15 روز از تاریخ رویت اخطاریه برابر ماده 12 قانون ورود و اقامت اتباع خارجه تقاضای تجدید نظر در تصمیم شهربانی را به وزارت کشور تسلیم نماید وزارت کشور پس از دریافت تقاضانامه موضوع را در جلسه ای مرکب از: مدیرکل سیاسی وزارت کشور ، نمایندگان وزارت امور خارجه ، وزارت دادگستری ، سازمان اطلاعات و امنیت کشور و شهربانی کل کشور مطرح و تصمیمات کمیسیون را به شهربانی کل کشور ابلاغ خواهد کرد.
ماده 17 : شهربانی کل کشور باید مواد قانون ورود و اقامت اتباع خارجه مصوب سال1310 و اصلاحیه های آن و مقررات این آئین نامه را برای اطلاع عموم بزبانهای فارسی و انگلیسی و فرانسه چاپ و همچنین در جراید کثیرالانتشار منتشر نماید. وزارت امور خارجه نیز متن و ترجمه های مزبور را به ماموریتهای ایران در خارجه و ماموریتهای دیپلماتیک و کنسولی خارجی در ایران ارسال خواهد نمود.
ماده 18 : آئین نامه های مربوط به ورود و اقامت اتباع بیگانه که با مفاد این آئین نامه مغایرت داشته باشد از تاریخ تصویب این آئین نامه ملغی است .
