فروردین ۳۰, ۱۴۰۳ ۵:۴۱ بعد از ظهر
بازخورد خواننده سفرنامه چای سبز در پل سرخ
یکی از خوانندگان سفرنامه چای سبز در پل سرخ، تجربه خودش را در سایت گودریدز از خوانش این کتاب نوشته:
در کتابفروشی های انقلاب، پاتوق همیشگی آخر های هفته ام، می گشتم و گذارم به یک کتابفروشی افتاد که چندین سفرنامه رو جدا گذاشته بود. با هوس و میل همیشگی ام به سفرنامه ها، خودم را در میان آن کتاب ها غرق کردم و با توجه به احتساب دخل و خرج ام و نیز آنکه تازه کتاب هزار خورشید تابان را تمام کرده بودم. آشنایی نسبی قبلی ام با افغانستان و شرایط حاکم بر آن بدلیل خوانش چندین کتاب از جمله رمان بادبادک باز و سفرنامه های جانستان کابلستان و سفر به سرزمین آریایی ها ، نتیجه گرفتم این می تواند آن کتابی باشد که چند صباح و چند ایامی مرا در خود غرق کند و این‌چنین هم شد.
جالب آنکه در قسمت های کتاب از بولانی غذای محلی افغان ها صحبت به میان آورده بود و تجربه خوردنش و من نیز مشتاقانه برای تست آن که با توجه به ترکیباتش احساس می کردم همچون سمبوسه باشد، خودم را به درب سفارتخانه افغانستان رساندم. میخواستم از بولانی فروشی های دم درب سفارت بخورم، سفارت افغانستان در خیابان پاکستان که به خیابان بهشتی ختم می شود قرار داشته و دقیقا در مجاورت مصلی بزرگ شهر تهران قرار دارد.
خلاصه آنکه پس از انقلاب گردی های همیشگی ام، سوار بر مترو در ایستگاه شهید بهشتی پیاده و با کمک از افراد حاضر در آن منطقه ، خود را به سفارت رسانیدم. باران بشدت می بارید و من بی چتر خیس خیس شدم بودم اما من زیر باران بودن را خیلی دوست دارم. در کمال تعجب دیدم هیچ خبری دور و بر سفارت نیست و همه چیز تعطیل است حتی خود سفارت نیز هم. هوس خوردن بولانی همچون قابلی پلو ( کابلی پلو) همچنان بر دلم مانده و خواهد ماند. امیدوارم روزی به مقصود خویش برسم.
اما از کتاب بگویم که شرح سفر سه ایرانی به افغانستان در سال ۱۳۹۷ و قبل از برچیده شدن حکومت جمهوری افغانستان و پای کار آمدن دوباره طالبان می باشد. شما اطلاعات خیلی خوبی از مردم و جامعه و اوضاع زندگی افغان ها در این کتاب خواهید گرفت. و نیز بیشتر به این تفکر دست خواهید یافت که افغان ها هم آدم اند و روزگار یک زندگی بسیار عالی را به آنها بدهکار است . همچنین به این اصل خواهید رسید که با این عزیزان که از سر ناچاری در کشورمان سکنی گزیده اند ، با احترام رفتار کنید نه بعنوان شهروندانی درجه چندم و لایق حقارت شدن.
جالب است که ما ایرانیان وقتی به خارج از کشور و به کشورهای دیگر پناهنده می شویم، میخواهیم که با ما رفتار خوبی بشود ولی اکثرمان هرگز این دید را به افغان های رنج دیده نداریم. نمی دانم این نوشته اندکم در شما خواننده تاثیری دارد یا خیر ولی امیدوارم حداقل یک نفر را به این تفکر برسانم که افغان های ساکن در ایران سزاوار احترام اند و نه تحقیر.
در جایی از کتاب خیلی به فکر و تامل رفتم. مردان افغان عارشان می آید که رفتگر شوند و آشغال ها و زباله های شهر را پاک کنند فلذا این امر را زن های افغان انجام می دهند. بدین صورت که خودشان را کاملا می پوشانند و دست به نظافت میزنند ولی همین مردان افغان بطور مثال وقتی در کشوری دیگر همچون ایران هستند، رفتگری را هم انتخاب می کنند همچون که من در تهران می بینم. پس کوچ و مهاجرت از کشور خودت آن نیست که توقع داری و هیچ جا مثل کشور و خاک خودت نمی شود. باید قدر امنیت داخل ایران را دانست و آن را ارج نهیم …
تاریخ پایان خوانش: پاییز ۱۴۰۱
لینک دریافت نسخه الکترونیک چای سبز در پل سرخ در فیدیبو
لینک دریافت نسخه الکترونیک چای سبز در پل سرخ در طاقچه
لینک خرید چای سبز در پل سرخ در باسلام
لینک دریافت چای سبز در پل سرخ در دیجی کالا
