سهم ايران از جمعيت مهاجران جهان قابل توجه است. طبق آمارهاي سازمان ملل متحد ايران ميزبان 1.1 درصد از جمعيت مهاجران دنيا است. تعداد مهاجران حاضر در كشور ايران از بسياري از كشورهاي پيشرفته و به اصطلاح مهاجرپذير مثل سوئد, اتريش، هلند و... بيشتر است. اما انگار در ايران كسي حواسش به مهاجران نيست. در بهترين حالت در ايران اگر نگاهي وجود دارد نگاه تهديدمحور است. نگاهي كه رسانه ها آن را گسترش داده اند و در جامعه فراگير شده است. چرا به مهاجران در ایران فقط به عنوان یک تهدید نگریسته می شود؟ چرا گاهی اوقات اولیه ترین حقوق انسانی مهاجران در ايران در نظر گرفته نمی شود؟ چرا آن ها حق دريافت گواهينامه ي رانندگي ندارند؟ چرا حق مالكيت ندارند؟ چرا براي سفر كردن در داخل خاك ايران از وزارت كشور مجوز بگيرند؟ چرا حق استفاده از خدمات الكترونيك بانك را ندارند؟ چرا حق داشتن يك عابربانك ساده را ندارند؟ چرا کسی که پدربزرگش 40 سال پیش به ایران مهاجرت کرده بوده هنوز هم با وجود تولد خودش و پدرش در ایران مهاجر نامیده می شود؟ چرا خود ایرانی ها مهاجران را تحویل نمی گیرند؟ چرا... چرا... چرا... همه ی این چراها بود که ما را کنار هم جمع کرد و دیاران را در سال 1396 شکل داد.
